‘Mijn moeder voelde zich zo in de watten gelegd’

Toen de moeder van Maudy van Duuren van de huisarts te horen kreeg dat de laatste fase van haar ziekteproces was aangebroken, wilde zij graag in de hospicewoning worden opgenomen. Maudy had even haar twijfels of het niet te vroeg was voor zo’n ingrijpende beslissing, maar zag hoe haar moeder opleefde: “Mijn vaders gezondheid liet ook te wensen over en die zorg is zo’n stressfactor geweest voor mijn moeders ziekteproces, dat zij in die laatste periode echt ervoor koos om ontlast te worden. In de hospicewoning hebben zij samen kunnen wennen aan het naderende afscheid. Daardoor kon zij er uiteindelijk ook vrede mee hebben.”

Samenzijn

“In de hospicewoning zijn mijn ouders tien weken lang omringd met zorg en aandacht. Ik zeg bewust ‘ouders’, omdat ook mijn vader er vele uren heeft doorgebracht. Eigenlijk hebben zij de laatste weken van hun 66-jarige samenzijn verplaatst naar de huiskamer van de Hospicegroep. Mijn vader draaide gewoon mee in het ritme van het huis: hij at vaak mee en er ontstonden ook fijne gesprekken met vrijwilligers en met andere gasten. Daarin vonden zij veel herkenning, en ook een luisterend oor voor de verhalen over vroeger, die wij als naasten natuurlijk al heel vaak hadden gehoord. Het contact met lotgenoten bracht ook het gesprek tussen mijn ouders wat gemakkelijker op gang en dat heeft mijn moeder veel goed gedaan.”

Ook voor naasten

“Ik woon zelf op vijf minuten afstand, dus tussen de middag ging ik vaak even een half uurtje om het hoekje kijken. Door die nabijheid kon ik geleidelijk naar het afscheid toewerken. In het begin leefde mijn moeder echt op, omdat ze zich zo gezien en verzorgd voelde. Na een paar weken ging het toch snel achteruit en had ze veel fysieke zorg nodig. Toen was ik heel blij met mijn moeders keuze, want ik kon me niet voorstellen hoe ik dit zelf had moeten oppakken. De vrijwilligers en de verpleegkundigen doen dit werk 24/7 met zo’n rust en vanzelfsprekendheid, dat je zelf de ruimte krijgt voor je eigen verwerkingsproces. Zij ondersteunen niet alleen de mensen die komen te overlijden, maar ook de naasten die om hen heen staan. Door die gesprekken heb ik zoveel inzicht gekregen in wat ons te wachten stond en wat mijn eigen rol daarin zou kunnen zijn. Ze waren er ook voor mij. Dat heb ik als heel prettig ervaren.”  

Vredig afscheid

“Toen mijn moeder veel pijn kreeg en steeds vaker wegzakte, heeft ze uiteindelijk gekozen voor sedatie. Mijn broer kwam over uit Zwitserland en toen we rond haar bed zaten, deed ze toch nog even haar ogen open, alsof ze besefte dat we er allemaal waren. Na twee dagen is ze vredig overleden, en in die uren hebben we het leven langzamerhand uit haar zien verdwijnen. Het was goed zo, die energie was voelbaar om haar heen. Het is nu vier maanden geleden, en het delen van mijn positieve ervaringen is mijn manier om iets terug te doen voor de onvermoeibare inzet van de vrijwilligers en professionals van de Hospicegroep. Het is gewoon prachtig dat zoiets bestaat in Nederland.”