Ervaringen
De Hospicegroep drijft op de inzet van vrijwilligers. Zorgvrijwilligers van de Hospicegroep ondersteunen de cliënten en hun naasten. Kookvrijwilligers koken iedere dag een verse maaltijd voor onze gasten. Klusvrijwilligers helpen met het onderhoud van de tuin of de technische zaken. Hieronder enkele ervaringen:
Hilly Hofman, vrijwilliger sinds 2016
“Het is goed zoals zij het doen“
Hilly Hofman heeft een verpleegkundige achtergrond. Als vrijwilliger bij de Hospicegroep moest zij een stap terug leren doen: niet meer voor iemand denken, maar goed kijken, luisteren en open vragen stellen. Daar heeft zij in het begin best mee geworsteld, maar nu voelt zij zich helemaal thuis in die andere rol.
Uit het keurslijf
“Eigen verantwoordelijkheid en regie nemen: dat zijn echt termen van deze tijd. Vroeger zaten mensen veel meer in het keurslijf van hoe het moet en hoe het hoort. Dat zie je ook aan veel oudere gasten. Die willen weten wanneer het etenstijd is en zijn dan heel verrast als ik hun vraag wanneer zij zouden wíllen eten. Het is goed zoals zij het doen, en wij zijn er om hen daarin tegemoet te komen. Dat is een boeiend, en soms ook lastig proces. Zelf heb ik ook wel eens iemand te snel in een hokje geplaatst. Die keurig opgemaakte en geklede mevrouw, van wie ik aannam dat zij op bezoek kwam, bleek een ernstig zieke gast die twee weken later al haar bed niet meer kon uitkomen. Ze vroeg me of ik haar zoon nog wilde bellen, en hoewel hij verrast was, kwam hij haar toch opzoeken. Op haar sterfbed hebben ze gelukkig nog een aantal dingen naar elkaar kunnen uitspreken en dat gaf heel veel rust. Het was goed zo.”
Ontroerend moment
“Als een gast iets wel of juist niet wenst, proberen wij dat voor elkaar te krijgen. Het is zo leerzaam om daarbij niet uit te gaan van je eigen gedachten en oordelen, maar om te zien dat het ook heel anders kan. Ik herinner mij een wat stugge man die ik bij hem thuis bezocht. Hij zorgde zichtbaar slecht voor zichzelf, en ik vond het moeilijk om een ingang bij hem te vinden. Totdat ik een foto zag van zijn boot en hij begon te vertellen over alle tochtjes die hij met zijn vrouw had gemaakt. Door dat beetje aandacht was hij niet meer te stuiten en het eindigde ermee dat hij accordeon voor me speelde, hoe benauwd hij ook was. In het donker biggelden de tranen over mijn wangen; zo’n ontroerend moment, dat ik op het eerste gezicht totaal niet had voorzien. Je bent er voor iemand, al is het maar kort, en dat doe je met aandacht en respect.”
————————————-
Joke Rengers, vrijwilliger sinds 2013
“Iedereen vult het op z’n eigen manier in”
Joke Rengers heeft lang voor haar eigen moeder gezorgd. Zij maakte alle processen mee die gepaard gaan met de laatste levensfase, en wilde daar na het overlijden van haar moeder echt even afstand van nemen. Toch was haar belangstelling gewekt en in 2013 meldde zij zich aan als vrijwilliger bij de Hospicegroep.
Bijzonder compliment
“Toen ik de introductiecursus volgde dacht ik wel eens, jemig, ik ben benieuwd of ik dat zou kunnen. In de praktijk ervaar je dan dat het heel anders is als mensen afhankelijk van je zijn. Als vrijwilliger kan ik onze cliënten toch een beetje afleiding of verlichting bieden. Dat ik iets kan betekenen voor iemand die zich in zo’n moeilijke situatie bevindt, ervaar ik als zeer waardevol. Dat geldt ook voor het bezoek, al is het heel wisselend wat familie en naasten van ons verwachten. In het algemeen vinden zij het fijn dat zij meer en andere aandacht aan hun dierbare kunnen besteden, omdat wij hier alle dagelijkse zorg uit handen nemen. ‘Jullie zijn engelen’, vertrouwde een familielid mij ooit toe. Dat vond ik zo’n bijzonder compliment.”
Het totaalplaatje
“Waar een goede vrijwilliger aan moet voldoen? Nou, ik denk dat het vooral belangrijk is dat je graag voor iemand anders wilt zorgen. Iedereen vult dat op z’n eigen manier in. Voor mij gaat het echt om het totaalplaatje. Of ik nu de wijkverpleegkundige ondersteun bij de zorg, of een gesprek voer met de familie, of gewoon even aan bed zit of een boek voorlees: het is fijn om te zien dat mensen daar rustig van worden. En natuurlijk maken we soms nare dingen mee, maar dan worden we altijd prima opgevangen door de coördinatoren. Dit werk leert je om te relativeren: na mijn dienst mag ik de hospicewoning weer gezond verlaten, en daar ben ik iedere keer nog dankbaar voor.”
————————————-
Petra van Klaveren, vrijwilliger sinds 2019
“We zijn allemaal maar mensen“
Petra van Klaveren was jarenlang werkzaam in de gehandicaptenzorg. Ook toen al oriënteerde zij zich op de palliatieve zorg, en vanuit die belangstelling volgde zij een opleiding aan het Nederlands Instituut voor Stervensbegeleiding. Nadat zij stopte met werken, kwam er ruimte om zich als vrijwilliger te verbinden met de Hospicegroep..
Met rust en zonder oordeel
“Binnen de Hospicegroep vind ik de samenwerking met elkaar erg fijn. Het is prettig om weer onderdeel te zijn van een team en om daaraan een positieve bijdrage te leveren als een soort verbindende factor. Onze inzet is weliswaar vrijwillig, maar je moet de professionaliteit ervan niet onderschatten. Het is echt ‘werk’ voor me, en wat ik hier meemaak, neem ik zelden mee naar huis. Als mens sta ik met beide benen op de grond, ik ben redelijk nuchter. Ook hier in de hospicewoning benader ik onze gasten met rust en zonder oordeel. Iedere keer tref ik gewoon weer een mens, en de situatie daaromheen is eigenlijk niet zo relevant.”
Laatste stukje leven
“Ik probeer simpelweg te doen wat nodig is, en soms betekent dat dat je mensen juist láát. Niet iedereen vindt de nabijheid prettig, dus daar probeer ik mijn aandacht zo goed mogelijk op af te stemmen. De mensen die hier verblijven zijn ziek, maar zij hebben nog steeds een stukje leven. De vraag is hoe zij dat willen invullen. Waar de een de dood liever ontkent, kan de ander bijna over niets anders praten. Als vrijwilliger respecteer ik dat, en dat geldt natuurlijk ook voor mijn houding naar de naasten. Degene die het ondergaat, voelt vaak dat het op is, maar degenen die ernaast staan kunnen daar soms reddeloos verdrietig over zijn. Daar heb ik natuurlijk ook aandacht voor, en als zij liever in- en uitlopen zonder een woord, is dat ook goed. Het gaat om hen, niet om mij.”
